قالی های آن زمان که دوره حکومت ادوارد پنجم بود، تحت توجه اشراف و شاهزادگان بافته می شده است و هنوز نیز نشانه شکوه و جلال در نقش و طرح فرش های آن زمان نمایان است. بهترین نمونه آن قالی به نام «ورولوم» است که در سال ۱۵۷۰ و برای ملکه الیزابت بافته شد.

«هالکوت» اولین دریانورد و تاریخ نگار که به روسیه و منطقه «کوکازیا» که دارای صنعت قالی بافی بوده است، سفری داشته، بعد از شرح زیبایی های قالی های دستباف ایرانی در این منطقه، این گونه می نویسد : «در ایران شما قالیهایی از پشم با رنگ های عالی که در نوع خود بهترین هستند را خواهید یافت. همچنین خیلی چیزها در مورد رنگرزی قالیها یاد خواهید گرفت که رنگ آنها در مجاورت باران و مشروب و سرکه لکه برنمیدارد».

در اواخر قرن شانزدهم میلادی، بافت یک نوع قالی معروف به ترکی که دارای گرههای نوع ترکی بود، آغاز صنعت قالی بافی در انگلستان را نوید داد. 

عدر سال ۱۶۸۵، تغییرات عمده ای در این کشور روی داد، از جمله این که بسیاری از فرانسویانی که در امر ریسندگی، بافندگی و رنگرزی مهارت داشتند،به شمال انگلستان مهاجرت کردند.

در سال ۱۷۳۵، پیرسال و بروم در ناحیه کیدرمینستر شروع به تولید یک نوع قالی بدون خاب نمودند. در سال ۱۷۲۰، کنت نهم « پمپورک» بازدیدی از کارخانه ساونری فرانسه نمود.

او متوجه شد که در این کارخانه در کنار فرشهای سنتی که به صورت عمودی بافته می شوند،یک نوع قالی دیگر به نام «بروکسل») تولید می شود، که به طور افقی بافته می شود و مرغوبیت بالاتری دارد.

این موضوع باعث شد که او دو نفر را به ناحیه «ویلتون» در شمال انگلستان اعزام کند تا به بافندگان این ناحیه نیز بافت بروکسل را بیاموزند. 

میان دو ناحیه ویلتون و کیدر مینستر در انگلستان رقابت سختی بر سر تولید قالی وجود داشت.

به ویژه زمانی که در سال ۱۷۴۵، بافندگان جدید فرانسوی وارد ویلتون شدند، بروم برای جبران آن، در سال ۱۷۴۹ بافندگانی را از «تورنی» به کیدر مینستر آورد تا به آنان نیز بافتن قالی بروکسل را بیاموزند.

در همین زمان بود که روش جدیدی برای بریدن حلقه های بافته شده قالی بروکسل در ویلتون اختراع شد.

به این ترتیب یک نوع قالی جدید در ویلتون بافته شد که به خاطر خاب بریده آن دارای درخشندگی زیادی بود. در سال ۱۷۵۰، یک پناهنده مذهبی به نام «پیتر پاریسوت» در «پدینگتون»، اقدام به تأسیس یک کارگاه قالی بافی نمود که در پناه پناه دوک کمبرلند بعدا به محل بزرگتری در «فولهام» منتقل شد. پاریسوت در این ناحیه یکصد کارگر را که اکثرأ فرانسوی بودند، به کار گرفت.

او به وسیله بسیاری از شاهزادگان حمایت می شد،ولی به خاطر مشکلات خانوادگی ورشکسته شد و در سال ۱۷۵۵ یک تولید کننده لباس به نام «پاساونت» کارخانه را خرید و به اکستر منتقل کرد.

در همان سال مورنیز» در «مورفیلد» و «توماس وایتی» در آکسمینستر شروع به تولید قالی هایی کردند کردند که به طور عمودی بافته می شدند و گره های آن از نوع ترکی بودند. 

البته ابزار مورد استفاده این بافنده ها با دستگاههای مدرن قالی بافی آکسمینستر متفاوت بود. کارخانه آکسمینستر در سال ۱۸۳۵ بسته شد و ماشین آلات آن به ویلتون منتقل شد.

در فاصله بین سال های ۱۷۷۰ و ۱۷۹۰ میلادی، صنعت قالی بافی انگلستان توجه خود را به طرح و بافت قالی های هنری معطوف نمود. 

در این رابطه برادران «آدام» و «لاورتون) | «لاورتون» عهده دار تهیه نقشه برای قالی های فراوانی شدند و وایتی قالی هایی برای اتاق های اتاقهای سلطنتی و قصر برایتون میبافت.

قیمت ۱۰۰۰ پوند برای یک قالی نشان دهنده کیفیت قالی های تولید انگلستان در آن دوران است. در قرن نوزدهم به دلیل رقابت فرش های ماشینی، تقاضا برای تولید فرش مرغوب دستباف کاهش یافت. 

کارخانه هایی که فرش های بروکسل تولید می کردند در مناطق کیدر مینستر و یورکشایر و همچنین اسکاتلند تأسیس شدند و تولید قالی های ماشینی افزایش یافت.

صادرات فرش از انگلستان به آمریکا در سال ۱۷۹۱ شروع شد. تا قبل از آن مردم آمریکا از پارچه های قلاب دوزی شده، به جای فرش استفاده می کردند. بعدا در سال ۱۸۲۵، فردی به نام ویلیام پیتر اسپراک اولین کارخانه را در فیلادلفیا تأسیس نمود.

در فاصله سال های ۱۷۵۰ تا ۱۸۵۰ پیشرفتهای صنعتی عظیمی همراه با رشد جمعیت در انگلستان رخ داد. جمعیت انگلستان از ۷ میلیون نفر در سال ۱۷۶۰ به ۱۸ میلیون نفر در سال ۱۸۵۱ افزایش یافت.

در سال ۱۷۸۵،«وات» و «بولتن» از موتور بخار برای به حرکت درآوردن یک ماشین پنبه پاک کنی استفاده کردند. کردند. استفاده از ماشین بخار در کارخانجات قالی بافی در کیدر مینستر باعث شد تا به زودی این ناحیه به صورت مرکز قالی بافی انگلستان در آید.

با توجهی که چارلز لول، پادشاه انگلستان به این منطقه نمود،باعث شد که این منطقه از یک ناحیه باستانی، به یک مرکز بزرگ تجارت و تولیدات نساجی تبدیل شود.به طوری که در سال ۱۶۶۷، در این منطقه ۴۱۷ دستگاه بافندگی وجود داشت.