فرش فرانسوی – طی قرن شانزدهم میلادی، «آبسون» و «بیوآس» در فرانسه از مراکز مهم قالی بافی بودند.طرحهای دقیق تر و جالب فرانسوی که موضوع اصلی طرح آنها گل بود، جای وسیعی در قصرهای بزرگ پیدا نمود. 

در سال ۱۵۹۶، «پیردوپونت» یک فرش دستباف را که در آن از گره ترکی استفاده شده بود، برای «هنری» پنجم بافت. 

این فرش چنان مورد توجه پادشاه قرار گرفت که به دستور او یک کارگاه قالی بافی برای این هنرمند در قصر «لوور» تأسیس شد.

این کارگاه در سال ۱۶۲۰ به علت گسترش زیاد به محل بزرگ تری در خارج از پاریس که یک کارگاه متروکه صابون سازی بود منتقل شد. فرش های تهیه شده در در این کارگاه به نام فرش های «ساونری» مشهور بود.

این کارگاه جزء داراییهای پادشاه محسوب می شد و با اجازه وی فرش های بافته شده در این کارگاه به خارج صادر می گردید. قصر لوور و قصر «ورسای» که بعدا ساخته شد، با فرشهای ساوتری تزئین شده بودند.

صدسال بعد از آن، گزارش یک بازدید کننده از ساوتری نشان داد که دو نوع فرش مختلف در آنجا بافته می شد. 

فرش های دستباف بر روی دار قالی و البته با تکنیک های اصیل و مشابه فرش های شرقی از پایین به بالا بافته می شدند، با این تفاوت که گره زنی بر روی یک میله لبه تیز، که در سرتاسر عرض دستگاه قرار داشت، انجام می شد.

هنگامی که میله بیرون کشیده می شد لوپها بریده می شدند. علاوه بر فرش های دستباف، شرکت ساونری فرش های با خاب حلقه ای (فرش بروکسلی) عرضه می کرد که با دستگاه های بافندگی پدالی بافته می شدند.

ارزش قالی های ساونری از نظر قیمت و کیفیت پایین تر از قالی هایی بود که در کارخانه سلطنتی آبسون بافته می شد. 

قالی های آبسون از یک طرف بافته می شدند در حالی که قالی های ساونری از پایین به بالا بافته می شدند.

در سال ۱۸۲۵ کارخانه ساونری بسته شد و دستگاه های بافندگی آن به کارخانه «گوبلین» در «بیوآس»، جایی که کارخانه دولتی دولتی تولید پارچه های رومبلی قرار داشت، منتقل شد.